Hjólað upp á Hólmsheiði.

Á laugardaginn síðasta fórum ég og foreldrar mínir í hjólatúr upp á Hólmsheiði.  Við mæltum okkur mót í Elliðaárdalnum og þar var pabbi ekki sáttur við þrýstinginn í dekkjunum hjá mér svo við bættum aðeins í.

Og svo var lagt af stað. Við fórum upp Elliðaárdalinn og svo í gegnum Seláshverfið og upp á Norðlingabraut. Fylgdum hverfinu þar eins langt og hægt var til að þurfa að fara upp á þjóðveg 1 eins seint og mögulegt væri.

Það var án efa leiðinlegasti kaflinn af ferðinni að öðru leiti er þessi hjólaleið bara nokkuð góð.

 

Hér er mynd af framkvæmdum vegna nýs fangelsis á Hólmsheiði.  Þeir eru að grafa fyrir lögnum og einhverskonar undirbúningsvinna.  Við tókum svo nokkrar myndir af okkur með vinnusvæðið í baksýn.

 

Nestið var snætt úti í móa og mikið var það nú bragðgott, eins og alltaf þegar maður er svangur.

Svo hjóluðum við aðeins áfram, ákváðum að skoða sveitina örlítið. Hittum á vinkonu mömmu og kíktum aðeins til hennar í bústað áður en við snérum sömu leið til baka.

En í Elliðaárdalnum á heimleiðinni sprakk illa á afturdekkinu hjá pabba.  Fyrst héldum við að hægt væri að bæta slönguna enda fundum við stærðarinnar gat á henni en þegar slangan var blásin upp til reynslu reyndist vera annað gat alveg upp við ventilinn.

Svo ég hringdi í eginmanninn sem kom og sótti mömmu og pabba (bara pláss fyrir 2 hjól á hjólafestinguna okkar) og svo sem stutt fyrir mig að hjóla heim.

 

Hér er svo teikning af leiðinni sem við fórum.

Enn ein grein um hjálma

Þetta eru að mínu mati nokkuð áhugaverð skrif.  Leyfi mér aftur að pósta textanum eins og hann kemur fyrir í greininni en hér er slóðin á hana: http://www.ecoprofile.com/thread-2613-Car-industry-talks-bike-helmets%2C-silent-on-car-helmets.html athugið að ég sleppi tilvísunum og linkum sem eru neðst í greininni, áhugasamir opni slóðina og sjáið þar.

Greinin var birt árið 2012 og er hér:

Car industry talks bike helmets, silent on car helmets

ERIK SANDBLOM2012-10-08 #20853

Engineers at the University of Adelaide have designed a helmet-like headband. But the car industry has not shown any interest

Experience from Australia, France and Sweden shows that among car occupants who end up at the hospital, the head often has the worst injury. In Sweden, car occupants need more hospital days for head injury than any other road user group.

Engineers at the University of Adelaide have designed a helmet-like headband which would reduce the number of injuries by 44 %. For some reason the car industry has not picked this up. But they have started some campaigns for cyclists to wear helmets.

In The Netherlands, the safest country for bicycling, Volvo ran a campaign encouraging helmet use among children. They noted in a press release that 35 children die on Dutch roads every year, but neglected to mention that most of them were likely run over by a motorist. Volvia, Volvo's financing arm, has a blog about child safety. Apart from addressing what type of helmet is best for children, they assert that small children can't breathe on bicycles because of the strong headwind! Volvia hasn't seemed to notice that most cycling parents in Sweden have the child seat behind them, blocking the wind from the child.

In Denmark, organisers of a car race in Århus had a public relations stunt where they gave away helmets and reflective vests to cycling children at the start of the fall school term. And an organisation called the FIA Foundation gives money to the World Health Organisation's campaign for bicycle helmets. FIA Foundation was started by the Fédération Internationale de l’Automobile, which organises motor sport clubs.

Italian car maker Fiat had a competition to promote their new car. Contestants were invited to send in their design for a bicycle helmet. The helmet had few and small holes to be graphics-friendly and to avoid the feeling of wind in your hair. Toyota's brand Scion sponsored an exhibition and sale of bicycle helmets in Vancouver. French car maker Peugeot is sponsoring an early-morning cyclosportive in Stockholm, which is only open to helmet-wearers.


It's like soo dangerous man. Photo Marc van Woudenberg/Amsterdamize
The Canadian Automobile Association says "You should wear a helmet every time you ride a bicycle" but makes no mention of car helmets. The British Automobile Association distributed free helmets and hi-viz vests to cyclists in London.

Also in England, GEM Motoring Assist even wants there to be a law for all cyclists to wear a helmet. A leaflet about road safety from GEM shows cyclists with helmets and hi-viz vests, but the brake cable on the child's bike is disconnected. Maybe to GEM, helmets are more important than brakes! They also sponsor the Bicycle Helmet Initiative Trust, B-Hit, giving them money. Even the British petrol station chain Jet writes in a press release that cyclists should be required by law to wear helmets. Jet is owned by ConocoPhillips, the oil company.

Not all English road lobbies are into helmets. The CTC, the British national cyclists' union, are against helmet laws but also helmet campaigns. The CTC says the big problem is the fact that 45 000 people die of heart problems every year in the United Kingdom. Everyday exercise would have saved many of them.

New Zealand already has a helmet law, but the Cycling Activists' Network says the law is not working and needs to be reviewed.

The Scottish cycling organisation Spokes has decided not to advertise cycling events where helmets are compulsory. Spokes says these helmet policies deter participation in cycling and give a false sense of security to those wearing helmets.

It's heart-warming that the car industry cares so much about cyclists. Just a little strange that attentiveness doesn't extend to their own. Maybe they're jealous because cyclists live longer.

Maí 2013

Hjólaði samtals 326 km í mánuðinum, 225 km til og frá vinnu og 101 km í aðrar ferðir.
Fór alla 20 vinnudagana á hjólinu til vinnu.  Sá að meðaltali 18 á hjóli á leið minni þangað.  
Mest voru það 39 og minnst 8.

Átakið Hjólað í vinnuna hófst 8. maí, þá fjölgaði hjólandi um næstum helming.  Tvo daga á undan átakinu sá ég 15 á hjóli hvorn daginn og svo á fyrsta degi átaksins sá ég 24.

Hér er excel skráningin á fjölda hjólandi sem ég sé á morgnana og nokkrar athugasemdir með.

 

 

(Tölur yfir vegalengdir yfirfarnar og leiðréttar 4.6.2013, BH)



Varðandi hjólahjálma.

Fann þessi skrif í gegnum Hjóladagblaðið (http://paper.li/Hjolreidar/1328468294) og hann segir einmitt það sem ég hef verið að hugsa. 
Titill skrifanna er:  "So I don't wear a helmet.  Get off my ass"
Leyfði mér að afrita textann og setja hér inn en þetta er slóðin á upprunalegu skrifin http://georgehahn.com/2013/05/30/so-i-dont-wear-a-helmet-get-off-my-ass/

When I’m with my bike, “Where’s your helmet?!” is a real popular question from just about anybody who feels entitled to exercise passive-aggressive judgment in question form. Thankfully, I don’t feel the gall to ask total strangers “Do you really need another martini?”, “How about salad instead of fries?” or “Are you sure about the tank top?” – even after it’s clearly too late.

When I was a kid growing up in the ’70s and ’80s in Lakewood, Ohio, a suburb of Cleveland, riding a bike was fun, not serious. In our early years, we rode upright on Huffy Dragsters and dirt bikes, doing fast turns, going down hills and catching air on crude homemade ramps on the driveway. And sometimes we fell. When we fell, whether sideways or front-ways, our hands met the ground. We didn’t wear special bicycling clothes, and none of us wore helmets.
I was the youngest of five when I learned to ride a bike in the mid ’70s. My oldest sibling, my sister Tracy, had an upright Schwinn. Between her bike, my bike, my other siblings’ bikes in the garage and most of the other bikes in the neighborhood, the mode of cycling was upright. Still no special cycling clothes, still no helmets.
Then, in 1979, a hit movie called Breaking Away came out. Suddenly, all across America, recreational cyclists wanted to be like the Americans in the movie, who wanted to be like the Italians in the movie: a rendition of pro racers hunched over ten-speeds. In the hunched-over position, riders weren’t looking around anymore. They were now face-down, limiting their periphery to forward and down, putting every other direction in a blind spot. In those pre-Armstrong days, the racer model that was spreading like the flu had amateur riders flirting with speeds that only seasoned professionals should reach in a controlled environment – not an environment shared with cars or pedestrians.
Upright Dutch-model bikes started to become passé, written off as uncool, old lady, Wicked Witch of the West bikes. The newly popular model, the racer model, started to permeate the culture, becoming what Americans think cycling meant: cycling meant racing, or some derivative thereof. Out of necessity and with thanks to the racing influence, helmets entered the scene because cycling started to become dangerous, literally.
Enter the Armstrong Effect…
From the time Lance Armstrong took his first major victory in the early ’90s, cycling culture in America has been dominated by racing. Drunk on it, actually. Not only does everyone suddenly need a helmet, but we also need specialized gear and tight Lycra clothes with taint padding. The bikes themselves are razor-thin, feather-light contraptions, helping the non-professional rider go even faster. It’s all about the extreme… extreme lightweight, extreme racing, extreme speed, extreme tension on the face of the rider. And apparently extremely dangerous all of a sudden.
Then there’s the phenomenon known as “risk compensation.” Grant Petersen explains it perfectly in his book Just Ride, but I’ll try to summarize it here. Risk compensation is a psychological phenomenon that consciously or subconsciously affects our behavior when we wear protective equipment during a perceived dangerous activity. In football pads and helmets, kevlar vests, snake boots and, yes, bike helmets, we behave differently – with an increased sense of invincibility or recklessness, as if the protective gear is some kind of insurance against misfortune. As someone who was once a helmeted practitioner of the racer model and now an unhelmeted practitioner of the upright Dutch model, I can ascertain that there is a remarkable difference in how I ride.
If wearing a helmet makes one feel safer and more secure on a bicycle, then by all means wear one. And if one is training for a triathlon or an iron man, by all means wear one. (Just keep the speed entitlement out of the crowded metropolis shared by cars, pedestrians, children, dogs and other bicyclists.)
The data on the safety and reliability of bike helmets is a conflicted mixed bag. One statistic in which I’d be particularly interested is one that shows a breakdown in bicycle head injuries based on the type of cycling that was practiced: Of all bicycle head injuries, I’d love to know the percentage of victims who practiced the racer/messenger/daredevil model as opposed to the slower, upright, Dutch model. Unfortunately, I don’t think it’s a statistic we’ll ever know, but I think the distinction is legitimate and important.
I’m not anti-helmet, but I am anti-propaganda when it comes to companies capitalizing on fear and the perpetuation that bicycling is or even should be perceived as a dangerous activity. Because it shouldn’t be. When it comes to enjoying a bicycle, I will leave the specialized gear, the specialized clothes, the specialized bikes and, yes, the helmet to those intoxicated by the Armstrong Effect. This recovered daredevil has retired into a sane, sober and civilized model of cycling, and I’m loving the ride, just like I did when I was a kid. Without the helmet.

"Hjólað eftir Sæbraut dagurinn"

Held að ég hafi misst af tilkynningu um "hjólað eftir Sæbraut morguninn" sem greinilega er í dag.
Sá hvorki fleiri né færri en 39 á hjóli í morgun og það er 44% aukning frá síðasta fjöldameti frá 14 . maí en þá sá ég 27.
Veðrið í morgun var yndislegt, bjart yfir, lítill vindur og hitastigið einhversstaðar á milli 5 og 10°C en svo hlýtt hefur ekki verið lengi að morgni til.

Svo er bara að sjá hvort þetta met verði slegið í ár þar sem að í dag er síðasti dagur átaksins "Hjólað í vinnuna".  Ég hef ekki tekið þátt í þeirri keppni í nokkur ár þar sem vinnuaðstæður eru frekar óheppilegar (fer ekki nánar út í það).  En það stoppar mig ekki frá því að hjóla og hafa gaman að sjá allan þann fjölda sem ákveður að nýta hjólið sem fararskjóta meðan átakið stendur yfir sem og aðra daga.

Taflan sýnir meðaltal þeirra sem ég sé á hjóli á leið minni til vinnu á morgnana.  Þetta er eitthvað sem ég hef vanið mig á að telja og af því ég hef ótrúlega gaman að tölfræði þá fór ég að skrá þetta niður hjá mér.  Ég litaði maí gulan af því þá er átakið í gangi og þá sést glögglega að það er mikil fjölgun hjólandi milli apríl og maí, sem dettur svo aðeins niður í júní en það er líka af því að menn eru farnir að fara í sumarfrí á þeim tíma.  Ég leyfði maí tölunni fyrir 2013 að fljóta með þótt maí sé ekki liðinn (enn 3 virkir morgnar eftir) og talan gæti hugsanlega breyst.

Safnhaugur og maðkar

Mokaði milli hólfa í safnhaugnum um helgina.  Þessi mynd (afsakið myndgæðin en það var að byrja að rigna og ég var að flýta mér) er tekin þegar ég er rétt ný byrjuð að moka úr yngsta hólfinu og þá kem ég niður á ormahrúgu.  Þegar myndir er tekin hafa margir náð að láta sig hverfa, en þetta voru ótrúlega margir maðkar á einum stað.

Nagladekkin komin í sumarfrí.

Skipti yfir á sumardekkin laugardaginn 4. maí. 
Fór svo í kvennasamhjól frá Erninum á vegum Hjólreiðafélags Reykjavíkur á sunnudag með dætrum mínum, móður og mágkonu.  Veðrið var yndislegt, glampandi sól og ekki mikill vindur (þó hann væri napur þegar hann blés á móti).  Um 120 konur tóku þátt og allt gekk að óskum, þó við hefðum reyndar næstum misst af hópnum snemma þá var seinnihlutinn, frá Hörpu (þar sem safnast var saman aftur) farinn meira í samfloti.  Þá var búið að skipta hópnum upp í þær sem fóru lengri leiðina (26 km) og okkur sem fóru styttri vegalengd eða tæpa 19 km.
Það vildi svo skemmtilega til að hóparnir náðu saman alveg í lokin.

Apríl 2013

Hjólaði samtals 294 km í mánuðinum, 190 km til og frá vinnu og 104 km í aðrar ferðir.
Fór 17 af 20 vinnudögum á hjólinu til vinnu og var í orlofi þessa  3 daga sem uppá vantar.
Sá að meðaltali 12 á hjóli á leið minni til vinnu. Mest voru það 17 og minnst 3 en þann dag var ansi hvass vindur.

Ég er enn á nagladekkjunum og enn á báðum áttum hvort það borgi sig að taka þau undan strax.  Það er kalt og hætta á hálku, en hefur þó verið þurrt að mestu.  Ætla að sjá til í nokkra daga í viðbót.

Garmin græjan mín hætti að virka í mánuðinum og tókst ekki að koma henni í gang aftur svo ég er farin að nota símann og forrit sem heitir endomondo til að halda utan um það sem ég hjóla.

Ég nota hjólið að mestu sem samgöngutæki.  Það er helst á sumrin að ég fer í hjólatúra þar sem tilgangurinn er ekki aðallega fólginn í því að komast á ákveðinn stað á ákveðnum tíma.  Enn eru "aðrar ferðri" hjá mér aðallega tengdar kórastarfi.  Með batnandi færð, veðri og aukinni birtu þá hjóla ég frekar þangað sem ég þarf að komast og skil bílinn eftir heima.

Svo er hér smá samanburður milli mánaða og ára á fjölda hjólandi sem ég tel á leið minni til vinnu á morgnana.

 

Þessir fjórir mánuðir eru kannski ekki mjög samanburðurhæfir þar sem verðurfar er ansi misjafnt eftir árum.  T.d. var janúar í fyrra (árið 2012) nokkuð snjóþungur og febrúar sama ár töluvert vindasamur. En veður mikið mildara í ár þó það hafi komið nokkrir hvellir.  Á leið minni eftir stígnum við Sæbraut virðast vera ríkjandi áttir mér í vil, þ.e. ég er oft með meðvind á morgnana og líka á heimleiðinni.  Þegar hingsvegar vindurinn er mjög kröftugur á móti mér þá vel ég að fara inn í hverfin og ef mér líst sérlega illa á veðrið fer ég meðfram Suðurlandsbrautinni, sú leið er stutt en ekki eins skemmtileg að hjóla eins og Sæbrautin að mínu mati.

Verið er að gera hjólastíg meðfram Suðurlandsbrautinni og fer þeim framkvæmdum vonandi að ljúka.  Verður spennandi að sjá hvernig það kemur út.

Síðasti vetrardagur - veðufar.

Hjólaði í vinnuna síðasta vetrardag (eins og flesta aðra daga).  Þegar ég lagði af stað féllu eitt og eitt snjókorn af himni en það var svo lítið að ég ákvað að fara ekki í hlífðarbuxurnar (þær fengu að vera í körfunni).  Ekki nema um 5 mín seinna hafi hressilega bætt í snjóinn og ég fór í buxurnar og kveikti blikkljósið aftan á hjólinu..  Nokkrum mínútum seinna var snjókoman orðin svo þétt að varla sást úr augum og ég endaði á því að taka ofan gleraugun því snjórinn settist jafnóðum á þau.  Sem betur fer var næstum logn þennan dag.  Fyrstu myndina tók vinkona mín á leið sinni til vinnu eftir Sæbraut.

Seinni myndin flakkaði um á Facebook.  Því staðreyndin var sú að það snjóaði hressilega en bara rétt í um klukku stund og svo skipti algjörlega litum og sólin fór að skína. 

Þegar ég hjólaði heim var varla nokkur snjór sjáanlegur og það litla sem var eftir hamaðist við að bráðna.  Stígurinn leit úr eitthvað á þessa leið (mynd fengin af Facebook og er ekki af leiðinni sem ég hjólaði eftir).

 

Ræktun

Alltaf finnst mér jafn dásamlegt og undursamlegt að sjá plöntu vaxa upp af fræi.

Þann 10 mars setti ég fræ í sáðmold.  Þetta var blómkál, spergilkál, rófur og 4 tegundir af sumarblómum.
14. mars tek ég eftir því að sprotar eru farnir að gægjast upp úr moldinni og 17. mars tek ég þessa mynd.

23. mars (tveimur vikum eftir sáningu) dreifsetti ég kálið og eina tegund af sumarblómum.  Bæði átti ég ekki meiri mold og svo var ekkert farið að spretta hjá tveimur tegundum af sumarblómum.  Ég hreinlega hélt að það mundi ekkert spretta þar fyrst ekkert var komið en hélt þó áfram að vökva og halda í vonina.

Í dag (6. apríl) tók ég svo þessar myndir.  Efst er kálið.  Í miðjunni eru sumarblóm, þetta stóra er skjaldflétta sem er mjög svo fallegt blóm og neðst er meira kál og sumarblóm.

Fleiri að hjóla í veðurblíðunni.

Veðrið hefur leikið við höfuðborgarbúa það sem af er apríl.  Margir hafa dustað rykið af hjólunum sínum og það sést á talningatölunum mínum á leið til vinnu.  Í mars var algengast að sjá 8 á hjóli á leið minni til vinnu eftir stígnum við Sæbraut.  En það sem af er þessum mánuði (þessa 4 virku daga) hefur bæst við töluna á hverjum degi.
Á þriðjudag sá ég 8, á miðvikudag 12, í gær 15 og í morgun 17.  Hvar endar þetta, maður bara spyr sig?

Þetta er mjög jákvætt og allir halda sig hægra megin.  En það er kannski af því að þá er ég í víkjandi stöðu miðað við skiptinguna á hjólareininni (sem er þó óðum að hverfa). 
Á heimleiðinni er þetta oft flóknara því þá eru fleiri á stígnum, á öllum aldri og fararmátinn fjölbreyttari.  Og sumir hjólreiðamenn eiga það til að víkja ekki út af hjólaræmunni fyrr en í síðustu lög og þá er maður farin að velta því fyrir sér hvort viðkomandi hafi yfir höfuð komið auga á sig og ég er oft farin að undirbúa að fara út í grasið til að forða árekstri.  Sem betur fer hefur ekki komið til þess enn.

Nú er ætlar borgin ekki að halda við þessum línum sem skipta stígnum í gangandi og hjólandi og ég veit af hverju það er og er sammála að þessi ræma hentar ekki þar sem hjól geta ekki mæst innan línunnar og þá er maður í raun að brjóta lög við að fara yfir heila línu þegar víkið er fyrir þeim sem koma á móti.  En menn eru orðnir vanir þessari skiptingu og halda sig almennt réttu megin við strikið (sem var alls ekki raunin í upphafi því þá var mjög algengt að menn gengju á línunni sjálfri).  Þannig að nú þegar línurnar eru að hverfa þá er komin upp óvissa.  Margir ganga alltaf lengst til vinstri (hef velt fyrir mér hvort það sé af því að í gamla daga þá var manni kennt að ganga á móti umferð þar sem ekki eru gangstéttar) en ef svona blandaður stígur á að ganga upp þarf að vera hægri regla.  Þ.e menn halda sig hægra megin og það er tekið framúr vinstramegin.  Vonandi verður það þannig þegar til kemur.

Gönguferð annan í páskum.

Um páskana afrekuðum við fjölskyldan (eða stór hluti af henni) að ganga ALLAN Langholtsveginn, frá Suðurlandsbraut að Sæbraut.  Öll fjögur lögðum við af stað en misstum einn fjölskyldumeðliminnn frá okkur við Holtaveg, því var ekki við bjargandi.  En við stelpurnar héldum ótrauðar áfram.  Teljum við að þetta sé einstakt afrek sem ekki hefur áður verið skráð á spjöld sögunnar (svo vitað sé).  Höfðum við bæði gott og gaman af göngutúrnum sem var allt í allt 5 km.

Mars 2013

Hjólaði samtals 280 km í mánuðinum.
Fór 17 af 19 vinnudögum á hjólinu til vinnu.  2 daga skildi ég hjólið eftir heima vegna veðurs.
Sá að meðaltali 7 hvern dag á hjóli á leið minni til vinnu.  Mest voru það 12 og minnst 1 en það var daginn eftir óveðrið.

Ég er enn á nagladekkjunum þó löngunin að taka þau undan sé orðin ansi sterk.  Tel að það borgi sig ekki að taka þau undan strax þar sem apríl gætið komið með kulda og hálku og ég vil ekki þurfa að skilja hjólið eftir heima út af því.  Þess vegna fá nagladekkin að vera undir hjólinu enn um sinn.

Samferða strætó

Í morgun var ég samferða strætó nr. 12.  Þ.e. við hittumst fyrst á ljósunum við gatnamót Sæbrautar og Langholtsvegar og svo aftur á ljósunum við gatnamót Hverfisgötu og Klapparstígs.  Mætingastaðir merktir með rauðum punkti á myndinni.

Augljóslega fer strætó meiri krókaleiðir en ég og þarf að stoppa oftar en þetta hefur ekki gerst áður og ég hafði gaman að því.

Met vika á hjólinu.

Runkeeper.com er svo duglegt að halda utan um alla mína hjólamennsku og er ekki síður duglegt að láta mig vita þegar ég bæti mig og geri eitthvað vel.

Þegar ég hlóð inn hjóleríi gærdagsins (laugardagur), sem var óvenju mikið þá fékk ég skilaboð bæði strax frá kerfinu og líka í töluvpósti um þessi vika væri metvika hjá mér á hjólinu.  Nú veit ég ekki hvernig það reiknar út viku (sunnud.-laugar. eða mánd.- sunnud.) en það gæti vel farið svo að ég hjóli líka í dag og bæti þannig metið enn frekar.

Bjart í morgun.

Næstum albjart í morgun þegar ég lagði af stað í vinnuna (kl. 7:30) og í fyrsta skipti á þessu ári sem ég er á báðum áttum með hvort þurfi að kveikja ljósin á hjólinu.  Ég kveikti ljósin engu að síður en get hlakkað til að stutt er í að þess þurfi ekki og ég get skipt út framljósinu fyrir körfu.

Er veturinn seint á ferð eða páskahretið svona snemma?

Veturinn hefur verið einstaklega mildur hér á suðversturhorni landsins, þar til í dag.  Fyrir utan nokkuð hvassan vind (vorum í því að elta plöturnar úr gróðurhúsinu þangað til okkur datt loksins í hug að bíða með að setja þær í húsið aftur) þá hefur varla sést snjór þennan vetur.  En nú í morgun þegar við vöknuðum var allt orðið hvítt og blindbylur úti.
Ég skildi hjólið eftir heima og tók strætó í vinnuna.  Myndin hér að ofan er fengin af vef vegagerðarinnar, ég tók mynd af henni því það er ekki oft sem svo til allir vegir til og frá höfuðborginni eru ófærir í einu.

Elías tók þessa mynd af bílnum þegar hann var mættur í vinnuna í morgun.  Hann sagði að það hefði frosið jafnóðum á framrúðunni og þurrkurnar varla haft við út af því.

Það er samt eitthvað pínu heillandi við svona óveður.

Febrúar 2013

Með heitari febrúarmánuðum frá því mælingar hófust

Á mynd sést hjólaðar vegalengdir hvern dag í febrúar (fyrstu tvær súlurnar eru reyndar í janúar.

Febrúar hófst með snjó, þ.e. það sjónaði fyrstu helgina í febrúar og mánudaginn 4. feb. var erfitt að hjóla vegna færðar.  En stígar eru ekki hreinsaðir um helgar sem er bagalegt því það sem af er ári hefur bara snjóað um helgar.  En snjórinn var fljótur að bráðna enda rigndi mikið og hitastigið var almennt um 5°C á morgnana (fór hæst í 8°C)

Ég hjólaði 17 af 20 vinnudögum í vinnuna.  Var veik í 2 og enn of slöpp til að hjóla þann þriðja.  Sá að meðaltali 5 á hjóli hvern dag bæði að morgni og á heimleið.  Flesta sá ég 6. feb eða 8 að morgni og þann 25. feb. á heimleið en þá voru 10 á ferli á hjóli.  Reyndar var ég þá á ferðinni um kl. 18 og að koma úr Kópavoginum.  Samtals sá ég 89 á hjóli að morgni til og 90 seinni partinn sem er svipað og í janúar ef miðað er við dagafjölda í mánuðum.

Heildar vegalengd febrúarmánaðar er 225,65 km, en eins og áður fer ég stundum í styttri snatt ferðir án þess að taka Garmin með mér og er það því ekki með í þessari tölu.

Hjólað í janúar 2013

Veðurlega séð var janúar frekar mildur. Hitastigið rétt í kringum frostmarkið, en til að kvarta undan einhverju þá var hann helst til of vindasamur og einn morguninn hjólaði ég ekki í vinnuna vegna roksins en lét skutla mér með hjólið og hjólaði svo heim.  Þannig að ég hjólaði alla vinnudaga janúarmánaðar en sleppti einum morgni.

Talning hjólreiðamanna sem ég sé á leið minni til vinnu heldur áfram og ég hef bætt við talningu á heimleiðinni líka. Dóttir mig spurði mig á síðasta ári af hverju ég teldi ekki á heimleiðinni líka og það varð til þess að ég fór að telja þá líka. Ég var alveg viss um að það væru alltaf fleiri á hjóli seinni partinn en annað hefur komið í ljós, og í þessum mánuði hef ég oftar séð fleiri á morgnana eða 13 daga af 22. Og eina skiptið sem ég sá engan á hjóli var einmitt á heimleið 3. janúar en þá var rok og rigning.

Flesta sá ég 22. janúar, þá töldust 18 um morguninn og 11 seinni partinn en það er met þessa mánaðar fyrir báðar ferði og ég sá aldrei færri en 2 að morgni.
Að meðaltali sá ég 6 á hjóli á morgnana og 5 á heimleiðinni.  En það má taka það fram að ég tel líka fólk sem teymir hjólin eða situr á bekk með hjólið hjá sér.

Ég hef verið í vandræðum með afturdekkið síðan fyrir jól og það hefur sprungið ansi oft á því, líklega kominn tími til að fá nýtt dekk en nagladekkin eru á sínum fimmta vetri núna.  Tvisvar hefur allt loft farið úr afturdekkinu á leið til eða frá vinnu. Í fyrra skiptið kom mér það ekki á óvart og var ég því með nýja slöngu meðferðis (var þegar búin að setja 3 bætur á slönguna).  En svo þegar kom gat á nýju slönguna ekki nema viku seinna verð ég að viðurkenna að ég varð frekar pirruð.

Það hefur lítið snjóað það sem af er ári, aðeins tvisvar hef ég skráð hjá mér snjó á stígum.  Það var 2. janúar og mánudaginn 14. janúar og í bæði skiptin var ég engan vegin sátt við hreinsunina á stígnum.  Sérstaklega þann 14.  þá hafði snjóað um helgina en engin tæki send út til að hreinsa fyrr en á mánudagsmorgun og þá höfðu margir troðið niður snjóinn og tækin náðu því ekki upp (eða lögðu sig ekki fram um það) og þvottabrettastemning á stígnum.  Það sem gerði þetta enn meira pirrandi var að gatan við hliðina á var auð og engan snjó þar að sjá.   En Sæbrautin finnst mér ekki spennandi gata að hjóla á og geri ekki nema í neyð (hefur gerst einu sinni í mars 2010 þegar stígurinn var algjörlega ófær af snjó).

Hér má sjá súlurit yfir hvern dag hjá mér á hjólinu í janúar.  Samtals eru þetta 233 km.

Sprungið afturdekk en margir að hjóla og ganga til vinnu.

Það er sprungið á afturdekkinu enn eina ferðina.  Ég er nú þegar búin að setja 3 bætur á slönguna og ætla því í dag að setja nýja slöngu í dekkið.  Mig grunar þó að dekkið sjálft sé sökudólgurinn þó ég finni ekkert innan í því sem stingst út, en af því götin á slöngunni eru öll á næstum sama stað þá gefur það ansi sterka vísbendingu.  Þetta er líka fjórði veturinn sem þessi nagladekk fara undir og þau eru aðeins orðin lúin.

Í morgun byrjaði ég á því að pumpa í afturdekkið og vona að það mundi duga langleiðina í vinnuna því það virtist leka hægt úr dekkinu (pumpaði í dekki í gær áður en ég hjólaði heim og það hélt alla leiðina).  Núna hjólaði ég styðstu hugsanlegu leið í vinnuna (eftir Suðurlandsbraut og Laugarvegi) og náði u.þ.b. hálfa leið áður en mesta loftið var farið úr dekkinu.

Á leiðinni sá ég 18 á hjóli þar af 4 drauga sem ég kalla en það eru þeir sem eru ljóslausir og ég kem ekki auga á endurskynsmerki.  Langflesti hinna voru í fullum skrúða með ljós bæði framan og aftan og í endurskynsvestum sem að mínu mati eru öfgar í hina áttina, en við virðumst vera svolítið annaðhvort eða hér á þessu landi.

En mér þótti ánægjulegt að sjá hversu margir voru annaðhvort hjólandi eða gangandi.  Veðrið í dag er mjög ákjósanlegt, þurrt, 4°c og ekki mikill vindur.  Veturinn hefur verið mildur enn sem komið er hér á höfuðborgarsvæðinu.

Hjóla- (og skokk) árið 2012

Á árinu hjólaði ég a.m.k 2.988, en ég skráði ekki niður styttri snattferðir sem ég fór hjólandi.

Eins og í fyrra þá taldi ég og skráði hjá mér þá hjólreiðamenn sem ég sá á morgnana þegar ég hjólaði til vinnu. Og af því tilefni ætla ég hér að setja inn samantekt um þær tölur. Talning á sér stað milli kl. 7:30 og 8:00 þá virka daga sem ég mæti til vinnu.  Yfirleitt hjóla ég meðfram Sæbrautinni frá Holtagörðum og að Hörpu og þaðan upp á Skólavörðustíg.
Mesti fjöldi hjólandi sem ég sá á einum morgni voru 32 þann 16. maí. Þegar kaffitjaldið var við Sæbraut í tilefni átaksins hjólað í vinnuna.  Það er nákvæmlega sama og fjöldametið árið 2011.

Að meðaltali sá ég þetta marga hjólreiðamenn á morgnana hvern mánuð:
Janúar       2 á dag (fjöldamet mánaðarins 4)
Febrúar     4 á dag (fjöldamet mánaðarins  9)
Mars         5 á dag (fjöldamet mánaðarins 25)
Apríl        10 á dag (fjöldamet mánaðarins 18)
Maí          18 á dag (fjöldamet mánaðarins 32)
Júní         14 á dag (fjöldamet mánaðarins 18)
Júlí          16 á dag (fjöldamet mánaðarins 27)
Ágúst       14 á dag (fjöldamet mánaðarins 20)
September 9 á dag (fjöldamet mánaðarins 15)
Október      8 á dag (fjöldamet mánaðarins 12)
Nóvember  6 á dag (fjöldamet mánaðarins  12)
Desember  4 á dag (fjöldamet mánaðarins 8)

Bara í janúar kom dagur þar sem ég sá engan hjólreiðamann á leiðinni. Þeir voru 43 vinnudagarnir sem ég hjólaði ekki í vinnuna, þar af hef ég merkt 5 vegna veðurs eða færðar, 4 veikindadagar, einu sinni skokkaði ég í vinnuna og einu sinni var sprungið á afturdekkinu þegar ég fór út í skúr að sækja það, restin af dögunum eru orlof eða annarskonarfrí.

Samtals hjólaði ég 481 ferðir á árinu (þarf af 416 til og frá vinnu en smá skottúrar eru ekki taldir með).  Að  meðaltali hef ég þá hjólað 6,2 km í hverri ferð.

Síðan var ég eitthvað aðeins að hlaupa líka.  Mér finnst ekki eins gaman að hlaupa eins og að hjóla, en samt er góð tilfinning að finna hlaupaþolið bætast með hverju skiptinu sem maður drífur sig út. Á árinu 2012 hljóp ég samtals 131 km.  Ég byrjaði hægt og rólega í mars og hljóp svo 5 km í kvennahlaupinu 16. júní og endaði síðan mitt hlaupa ár á því að hlaupa 10 km á 1 klst og 1 mín í Reykjavíkurmaraþoninu þann 18. ágúst og er bara mjög sátt við þann árangur.

Þessar upplýsingar get ég nálgast vegna þess að ég skrái allar mínar hjólaferðir og hlaup inn á síðuna http://www.runkeeper.com/ og hún býður upp á og heldur utan um ýmsar tölur fyrir mann. Með smá reikni kúnstum getur maður svo fundið út hitt og þetta í tengslum við það. Ágætis síða að mínu mati, en ég sakna þó nokkura samantekta sem hægt var að nálgast á hlaup.com en sú síða var tekin niður í ár eftir árás tölvuhakkara.

Hér er samanburður milli ára á meðaltali fjölda hjólreiðamanna hvern dag eftir máuðnum

 

Svo eru hér súlurit tekin úr Runkeeper.  Hér táknar hver súla einn dag af árinu og hversu margir kílómetrar eru hjólaðir þann daginn.  Af því ég hjóla mest til og frá vinnu þá kemur þessi ákveðna lína inn, en svo stundum skíst maður eitthvað í hádeginu eða eftir vinnu og þá eru súlurnar augljóslega lengri.  Og eitthvað fór ég í hjólatúra í fríinu mínu, þó mér finnist ég aldrei gera nóg af því.

Hér er svo heildarkílómetrafjöldi á hvern mánuð

Og hér getur að líta heildarkílómetrafjölda á vikudaga og það er ljóst að ég er duglegust að hjóla á mánudögum

 

Bæti einni myndinni við í viðbót (3.1.2013).  Hér er heildar fjöldi af hjólreiðamönnum sem ég hef komið auga á á leið minni til vinnu í hverjum mánuði bæði árið 2011 og 2012.



Jólin eru að koma

Skrítið kominn 20. desember og við ekki enn farin að baka piparkökur fyrir jólin.  Nú þegar frumburðurinn er í Háskóla og sú yngri langt komin með menntaskólann og ég að dandalast í tveimur kórum þá er ekki mikill tími aflögu til piparkökugerðar.  Kannski við skellum í kökur og hús um helgina - vonandi því það er bara skrítið að vera ekki með piparkökur um jólin.

Í gærkvöldi söng ég á tvennum jólatónleikum.  Fyrst kl. 20 í Áskirkju og svo kl. 22 í Dómkirkjunni.  Notarleg og hátíðleg stemming á báðum stöðum.  Þó fannst mér toppurinn að syngja "Heims um ból" í lokin í Dómkirkjunni haldandi á logandi kerti og kórinn dreifður um kirkjuna.

Svo hlakka ég til að smakka Írsku-jólakökuna á aðfangadag.  Kakan er bökuð mánuði fyrir jól og vökvuð með brandy í viku áður en marsípan og sykurhjúpur er svo settur yfir hana.  En hér er mynd af kökunni í ár.

Leyndarmál

Það kom mér á óvart fyrir 6 vikum hversu erfitt ég átti með að halda leyndarmál sem mér var þá trúað fyrir.  Þannig er að kór Áskirkju var að undirbúa og æfa Messias eftir Handel sem flytja átti í Hörpu 5. og 6. desember.  En á æfingu fyrir ca. 6 vikum var okkur sagt að við þyrftum að læra Halleluja kórinn utanbókar því við mundum taka þá í gjörningi (svo kallað flash mob) í Kringlunni þann 7. desember.
Þetta er hugmynd frá Sinfóníuhljómsveit Íslands að nokkurskonar jólakorti frá þeim.
En við máttum ekki segja neinum frá því það átti ekki að fréttast út því þá væri tilgangnum ekki náð.  Þetta á að líta út fyrir að vera spontant og eins og að spretta fram af tilvlijun.

Og það var hrikalega erfitt að mega ekki segja öllum frá.  Ég reyndar sprakk á limminu og sagði Elíasi frá, en líka þurfti ég hann til að hjálpa með við að ná stelpunum okkar í Kringluna á þessum tíma svo þær fengju að upplifa þetta með okkur.  Og það tókst.  Ég mætti beint úr vinnunni og Elíasi tókst að draga stelpurnar með (þær eru báðar í próflestri og geta hugsað sér eitthvað meira uppbyggjandi en að fara í Kringluna á föstudegi rétt fyrir jól).  Það leit nú út fyrir að þau næðu ekki í tíma því umferðin var mjög hæg.  Það passaði akkúrat þegar við komum að blómatorginu að kontrabassinn var að byrja að leika fyrstu nóturnar og smám saman tíndust hin hljóðfærin að.

Hér er svo upptaka af þessu:

Óveður.

Óveður gengur nú yfir allt landið og björgunarsveitir um allt land standa í ströngu að bjarga því sem bjargað verður.

Litla gróðurhúsið mitt sem sett var upp í sumar var ekki að höndla veðurofsan og hafa plastplöturnar flokið af því.  Flestum þeirra bjargaði nágranni okkar og setti inn í skúr hjá sér (mikið en nú gott að eiga góða  nágranna).

Veðrið á ekki að ganga niður fyrr en annað kvöld en það náði hámarki á hádegi í dag. Við hér á suðvesturhluta landsins erum þó enn laus við snjóinn en annarstaðar á landinu er all á kafi í snjó.

Svo eru hér myndir teknar á vef Vegagerðarinnar.  Rauðuhringirnir á efri myndinni tákna vind sem er meiri en 20 m/s.  Á neðri myndinni sést færð á vegum landsins (eða á maður ekki frekar að segja ófærð).

Að velja rétta leið.

Í gærmorgun ákvað ég að fara auðveldari leið í vinnuna út af veðri.  Það var hvass vindur og kalt.  Svo ég fór Suðurlandsbrautina bæði til vinnu og heim.

En í morgun virtist vera ágætis veður þegar ég steig út úr húsi (þó búið væri að spá leiðinda veðri) og ég hugsaði með mér að líklega væri þetta lognið á undan storminum og ég ákvað að fara mína venjulegu leið eftir Sæbrautinni.  Strax þegar ég var komin niður Holtaveginn fann ég þó að þetta með lognið var ekki alveg rétt og hefur vindáttin verið þannig að ekki fannst fyrir rokinu heima.  Það var mótvindur en þó ekki nóg til að hrekja mig af leið. 

Þegar ég svo kom að sjónum var ég fyrst með hliðarvind en svo var hann með mér.  En lætin í sjónum var eitthvað sem ég hafði ekki gert ráð fyrir.  Sem betur fer var ég í regnfatnaði því sjórinn gusaðist upp á stíginn næstum alla leið.  Framan af leit út fyrir að ég næði að hjóla milli mestu gusanna en það entist ekki lengi.  Nýja fína ljósið mitt sannaði sig hinsvegar því það náði að lýsa upp stíginn nægilega til að ég sæi mölina sem sjórinn hafði dreift yfir stíginn hér og þar.

Já það er stundum erfitt að velja réttu leiðina.

Haustið

Svakalega dimmir hratt þessa dagana.  Undanfarnar morgna hafa götuljósin verið slökkt þegar ég er á leið til vinnu (komst alltaf aðeins nær miðbænum í hvert skipti), en í morgun loguðu þau alla leiðina.  Auðvitað hefur skýjafar áhrif líka, en það er farið að verða ansi dimmt. Nýja ljósið mitt reynist vel, sem reyndar varð til þess að ég fórnaði körfunni og ég sakna hennar svolítið.  Svo eru komnar nýjar rafhlöður í afturljósið og því er ég tilbúin í skammdegið.

Það hefur líka verið frekar kalt (hitinn rétt undir frostmarki og aðeins blástur) og maður hefur þurft að klæða sig aðeins meira, hafa eitthvað um háls og höfuð.  Og svo er maður farinn að spá í það að setja nagladekkin undir hjólið.  Ég hef mætt einum og einum sem eru þegar komnir með naglana undir, enn eru þó götur og stígar þurrir og lausir við hálku.  Kannski maður setji naglana undir um helgina því ekki vil ég láta koma mér á óvart.  Líka hef ég fengið ómótsæðilegt boð um að láta gera þetta fyrir mig og ég skal viðurkenna að allt svona dútl við tæki og tól finnst mér ekki skemmtilegt.

Hjálmanotkun.

Í vor tók ég þá ákvörðun að hætta að setja hjálminn á hausinn þegar ég fór út að hjóla. Þetta var gert eftir vandlega umhugsun og lestur ýmissa skrifa bæði með og á móti hjálmanotkun. Mér líður vel á hjólinu hvort sem ég er með hjálm eða ekki, reyndar eykst frelsistilfinningin við að sleppa hjálminum en það er önnur saga.

En þar sem ég er ekki vön að synda á móti straumnum var þetta erfið ákvörðun og mér fannst ég þurfa að hafa allt að því skotheld rök fyrir því hvers vegna ég gerði þetta. Nokkrir bentu mér á hættuna við það að sleppa hjálminum og margir voru hissa á þessari ákvörðun. En reynslan af því að hjóla hjálmlaus var almennt góð.  Í eitt skipti var þó galað á mig út um bílglugga að ég ætti að vera með hjálm og í annað bentu krakkar mér á það sama. Að örðu leiti fékk ég að vera í friði með þessa ákvörðun mína.

En í morgun setti ég hjálminn aftur á hausinn og það var alveg jafn skrítin tilfinning og að sleppa honum í vor. Mér finnst ég að nokkru leiti vera að svíkja sjálfa mig en ein ástæðan fyrir því að ég smellti hjálminum á hausinn er sú að hann heldur buffinu á sínum stað á hausnum og hjálpar til við að halda á mér hita.  Það var þriggja gráðu frost þegar ég lagði af stað í morgun og buff + prjónahúfa haldast illa á höfðinu og fyrir eyrunum. 

Ég upplifi hjálminn ekki lengur eins og ég gerði áður, sem öryggis-huliðshjálm.  Mér fannst áður fyrr að ég væri skynsöm að nota hjálminn og mér fannst ég öruggari með hann, en núna… hann veitir mér ekki sömu öryggistilfinningu og áður.

Og það skrítna er að mér finnst ég þurfa að hafa jafn góð rök fyrir því að smella hjálminum á hausinn eins og að sleppa honum þó ég þykist nokkuð viss um að enginn komi til með að hrópa á mig út um bílglugga af því ég er með hjálminn.

Viðhald í borginni

Það var leiðinda veður í síðustu viku og sjórinn við Sæbraut ólmaðist og hamaðist, bæði við að skvetta sjó yfir stíginn og þá sem þar ferðuðust en líka að kasta til möl og sandi.
Á föstudaginn sendi ég inn ábengingu til Reykjavíkurborgar gegnum ábendingaslóð sem þeir hafa á síðunni sinni (Sjá hér) og fékk ég strax tölvupóst um að ábenginin væri móttekin.

Ég hef nokkrum sinnum sent inn ábendingar í gegnum þessa slóð og alltaf séð að brugðist er við þeim - þar til nú.

Á mánudaginn (eftir vinnu) svaraði ég tilkynningapóstinum til að minna á að ekki værí búið að hreinsa stíginn og setti þessa mynd með sem ég tók á leiðinni heim (best að smella á myndina til að sjá hana stærri).

En enn er þó ekki búið að hreinsa þetta af stígnum.  Svo í morgun hringdi ég í hverfastöina og vonandi hefur það tilætluð áhrif.

Mótvindur

Þau undur og stórmekri gerðust í morgun að ég hjólaði í mótvindi í vinnuna.  Það hefur ekki gerst í háa herrans tíð, en ég er svo ótrúlega heppin að vera oftast í meðvindi bæði í og úr vinnu.

Fleiri staðir sem má laga.

Oft eru stígarnir ekki alveg á þeim stað þar sem notendur vildu helst.  Þá vilja myndast nýjir slóðar og eru þeir oft góð ábending um hvar stígur ætti helst að liggja.

Efri myndin er tekin í Bryggjuhverfi, ég var á leið eftir Sævarhöfða að fara yfir Naustabryggju á leið minni að Gullinbrú.
Neðrimyndin er tekin í átt að Laugardalnum (sést í hvolfþakið á Laugardalshöllinni).

Skemmtilegur ferðamáti?

Bylgjan spyr spurninga á vísi.is á hverjum degi.  Þann 16. júní síðastliðinn var spurt um hvaða ferðamáti fólki finnst skemmtilegastur og niðustaðan kom mér verulega á óvart.  Getur verið að ég hafi misskilið spurninguna? 

Skemmtilegustu ferðamátarnir skv. könnuninni voru bíll og flug (Slóð hér).  Báðir mjög leiðinlegir ferðamátar að mínu mati, sem koma manni hinsvegar oft á skemmtilega staði.  Og getur það ekki einmitt verið það sem fólk átti við þegar það svaraði?
Ég bara neita að trúa því að nokkur hafi virkilega gaman að því að sitja í bíl eða í þrengslum og hávaða í flugvél.

Það sem má laga.

Sendi Reykjavíkurborg ábendingu um daginn vegna þessrar holu (verk nr. 15845 skv. tölvupósti sem ég fékk í kjölfarið).  Verst að ekki var hægt að setja mynd með ábendingunni.  Notaði ábendingarlinkinn sem er á síðunni www.rvk.is og heitir "Borgarlandið.  Fyrir þínar ábendingar."  Ég hef notað þann link til að láta vita af glerbrotum á stígnum sem ég hjóla með góðum árangri og vona að þau bregðist fljótt við og fylli í holuna.


Svo er annað sem hefur angrað mig svolítið.  Það eru hnapparnir sem nota þarf til að komast yfir götur hér og þar.  Þeir eru svo oft "vitlausu megin" á stígnum, þ.e. vinstra megin sem gerir erfitt að halda þeirri góðu reglu að vera hægra megin, sérstaklega ef einhver er að koma á móti.  Svo líka eins og sést á þessari mynd þá er oft töluvert langt í staurinn og þarf ég stundum að fara af hjólinu til að ná í hnappinn.  Ég hugsa nú að þarna nái maður að teygja sig en það er ekki allstaðar þannig.

Og síðast en ekki síst.  Um daginn heyrði ég á tal tveggja drengja á aldrinum 15-20 ára þegar þeir voru nýkomnir yfir götu á móti rauðu ljósi og annar sagði við hinn:  "... á hjóli gilda ekki umferðareglur..."

Vonandi er þetta ekki eitthvað sem menn almennt halda því að sjálfsögðu gilda umferðareglur um alla vegfarendur, sama hvaða ferðamáta þeir velja.

Torgið fyrir utan hótelið í Bolzano/Bozen

Hjólað í Bolzano/Bozen

Kór Áskirkju skellti sér til Ítalíu. Einn daginn leigðum við Elías okkur hjól og hjóluðum um bæinn. Það var glampandi sól og 35 stiga hiti, okkur fannst vera helst til of heitt en það er alltaf gaman að hjóla.

Fyrsta myndin er tekin í iðnaðarhverfi og er umhverfið mjög ódæmigert fyrir Bolzano þar sem almennt ríkir fegurðin ein.

Á næstu myndum er umhverfið dæmigerðara.  Bolzano hefur þá sérstöðu á Ítalíu að mér skilst að vera með þessa hjólastíga.  Þeir liggja þvers og krus um bæinn og eru mjög góðir.  Þeir liggja líka út fyrir bæinn og við sáum marga hjólandi þegar við sátum í rútu milli staða.

Á þriðju myndinni er nýlistasafnið í Bolzano.  Önnur brúin er fyrir hjól og hin fyrir gangandi.  Þarna er greinilegt að það er útlitið sem skiptir máli því brýrnar liggja báðar í sveig með óþarfa brekku, en þær eru óneitanlega fallegar.

Hér er svo næstum því teikning af hjólaleiðinni, en ég gleymdi í byrjun að ég væri með garmininn á mér og svo af og til gleymdist að kvekja á honum aftur eftir stopp.