17. október 2006

Þolinmæði þrautir vinnur allar - eða hvað?

Fór með Eyrúnu í röntgenmyndatöku á baki. Áttum tíma kl. 13.00 og vorum komnar rétt rúmlega (hræðilegt að fá stæði við Landspítalann). Talaði við dömuna í afgreiðlsunni og hún vísaði okkur til sætis.

Nú er maður vanur því að þurfa að bíða á læknastofum. Man ekki eftir því atviki að það hafi ekki gerst og venjulega pakkar maður þolinmæðinni með í töskuna þegar farið er í þessar heimsóknir. Við Eyrún tókum líka með okkur spilastokk í þetta skiptið og spiluðum rommí, ólsen-ólsen, sprite og tveggjamanna vist (eða Rússa eins og það kallaðsti þegar ég var yngri).

Þegar hálftími er liðinn er okkur farið að leiðast biðin, en eigum þó eftir smá þolinmæði í töskunni, erum stillar og höldum áfram að spila.
Tíu mínútum seinna erum við enn nokkuð þolinmóðar en þó farið að gæta pirrings og farið að ganga á varabyrgðirnar.
Enn bíðum við í tíu mínútúr en þá fáum við líka nóg af biðinni og ég fer loksins að afgreiðsluborðinu aftur.
Kemur þá í ljós að gleymst hafði að láta vita af því að við værum komnar!

Og það sorglega við þetta allt saman er að þetta er ekki í fyrsta skipti sem þetta kemur fyrir mig.

3 ummæli:

Refsarinn sagði...

Of þolimóð kannski?

Bjarney Halldórsdóttir sagði...

jebb held það geti eitthvað verið til í því

BbulgroZ sagði...

Veistu Fransína, ég lendi svolítið í svona málum, það er eins og horft sé í gegnum okkur þolinmóða og væna fólkið sem er ekki með skæting eða leiðindi...þurfum að taka upp aðra hætti.

Hjólaárið 2023 - 3.036 km

VEGALENGDIR OG DAGAFJÖLDI Hjólaði samtals 3.036 km á árinu. Hjólaði 1.589 km til og frá vinnu og 1.447 km í aðrar ferðir. Ég hjólaði 203 af ...